Jak uczyć dziecko z dysleksją?
Aktualna wiedza i nauka pozwalają jasno potwierdzić, że u wielu dzieci problemy z czytaniem czy pisaniem nie wynikają z lenistwa, lecz z powodu tego, że cierpią one na dysleksję. W tym przypadku należy wiedzieć, że głównym powodem tej przypadłości jest czynnik genetyczny. Jednocześnie konieczne jest wprowadzenie takich zasad nauczania, dzięki którym uczeń ma szansę na podobny rozwój, jak pozostałe dzieci.
Dysleksja – wszystko co warto wiedzieć?
Dysleksja jest zaburzeniem, które objawia się trudnościami zarówno w czytaniu, jak i pisaniu, pomimo stosowania standardowych technik i metod nauczania. Szacuje się, że objawy dysleksji ma nawet ponad 10% populacji, jednocześnie w Polsce ten odsetek jest prawdopodobnie większy i maksymalnie może wynosić do 15%. Ponadto aż 3-4% uczniów ma dysleksję nasiloną, choć częściej dyslektykami są chłopcy. Badania przeprowadzone przez Gerd Schulte-Körne jasno wskazują, że dysleksja jest dziedziczna i dziedziczność w przypadku trudności w czytaniu może wynosić około 60%, natomiast w pisaniu – nawet 80%. Należy też wiedzieć, że występują aż trzy typu dysleksji w zależności od dominujących zaburzeń. Pierwszy z nich to typ wzrokowy, który objawia się zaburzeniami w percepcji wzrokowej, ale i pamięci wzrokowej. Z kolei drugim typem jest ten określany jako słuchowy. Objawy są ściśle związanie z zaburzeniem percepcji słuchowej i pamięci słuchowej, co także może przekładać się na zaburzenia językowe. Ostatnim typem jest ten integracyjny, gdzie zaburzony jest sam proces integrowania bodźców, napływających do różnych zmysłów. W nauce dzieci z dysleksją bardzo dużą rolę odgrywa także komunikacja między nauczycielem, a rodzicem.
Metoda nauczania odpowiednio dostosowana do dzieci z dysleksją
Statystyki dotyczące choćby z egzaminu ósmoklasisty pokazują, że dzieci z dysleksją otrzymują bardzo często gorsze wyniki. Jedną z przyczyn takiego stanu rzeczy jest niedostosowanie metod nauczania do nich. Niezbędne jest zastosowanie takich technik, które znacząco wpłyną na ich rozwój, dotyczy to samej edukacji, jak i procesu utrwalania wiedzy. Niezbędne jest więc zastosowanie wielozmysłowych doświadczeń dziecka, przy wykorzystaniu środków audiowizualnych, a także powtarzanie teksu na głos, czy ćwiczenia ruchowe-wzrokowo-słuchowe, związane z tematyką lekcji. Nie bez znaczenia jest wykorzystanie piosenek, wierszyków oraz rymowanek, które mają ułatwiać zapamiętywanie.
Kontrolowanie i ocenianie dziecka z dysleksją
Wielu nauczycieli zapomina, że dzieci z dysleksją powinny być inaczej oceniane niż pozostała część grupy. Przede wszystkim powinny mieć więcej odpowiedzi ustnych. Dotyczy to także starszych dzieci w wieku nastoletnim, choćby podczas omawiania lektur na egzamin ósmoklasisty. Natomiast sprawdziany pisemne powinny być dzielone na mniejsze części, tak aby uczeń nie odczuwał zbyt dużych i negatywnych bodźców związanych właśnie z nadmiarem treści, co może go deprymować. Jednocześnie w młodszych klasach trzeba pamiętać, aby sprawdziany miały inną konstrukcję graficzną, która powinna być dostosowana do możliwości percepcyjnych ucznia. Natomiast ocenianie w starszych klasach przede wszystkim powinno dotyczyć wartości merytorycznych danej treści, co oznacza, że popełniane błędy ortograficzne nie powinny mieć wpływu na ocenę bądź tylko minimalny. Ma to zapobiegać absurdalnemu systemowi oceniania, który niekiedy powoduje, że uczeń otrzymuje ocenę niedostateczną z powodu popełnienia trzech błędów ortograficznych, choć wartość merytoryczna teksu była na wysokim poziomie.
Miejsce ucznia w klasie, czyli dlaczego dziecko powinno siedzieć w pierwszej ławce?
Uczeń z dysleksją powinien zajmować ławkę najbliżej biurka nauczyciela. Dzięki temu belfer ma możliwość bardziej wnikliwej oceny, ale też monitorowania postępów. Ma także możliwość pomagania w przypadku trudności w zrozumieniu polecenia. Warto też wiedzieć, że dziecko zajmując pierwszą ławkę, ma większa możliwość skupienia się, gdyż bodźce, które go rozpraszają występują w mniejszej intensywności.
Nauka dziecka z dysleksją jest trudniejsza i wymaga zastosowania odpowiednich technik nauczania, ale też daje sporo satysfakcji, szczególnie gdy widzi się, jak duże uczeń robi postępy.
